Kamienie na szaniec – książka Aleksandra Kamińskiego opowiadająca o działalności grupy członków Szarych Szeregów w Warszawie podczas II wojny światowej.
Jest oparta na prawdziwych wydarzeniach z końca lat 30. i okresu okupacji niemieckiej. Jej tytuł nawiązuje do fragmentu wiersza Juliusza Słowackiego Testament mój.
Fabuła książki jest oparta na faktach z końca lat 30. XX w. i z okresu okupacji niemieckiej w Warszawie.
Bohaterami książki jest grupa młodzieży z 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej „Pomarańczarnia”, której autor nadał fikcyjną nazwę Buki. Wśród nich m.in. Maciej Aleksy Dawidowski „Alek” (w pierwszym podziemnym wydaniu dla zachowania tajemnicy konspiracji jako Wojtek), Tadeusz Zawadzki „Zośka” (w pierwszym podziemnym wydaniu jako Staśka) i Jan Bytnar „Rudy” (w pierwszym podziemnym wydaniu jako Czarny). Wszyscy zdali maturę w Liceum im. Stefana Batorego wiosną 1939.
Po zajęciu stolicy przez Niemców, trzej główni bohaterowie: „Alek”, „Zośka” i „Rudy” próbowali odnaleźć się w nowej rzeczywistości. W październiku 1939 wstąpili do lewicowej Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej (PLAN). Brali udział w akcjach tzw. małego sabotażu, m.in. nalepiali karteczki na obwieszczeniu gubernatora Hansa Franka o utworzeniu Generalnego Gubernatorstwa, na których widnieją słowa: Marszałek Piłsudski powiedziałby: a my was wszyscy w d…. mamy. Podejmowali różnego rodzaju prace zarobkowe.
Szukając nowych możliwości działania w konspiracji odeszli z PLAN-u na miesiąc przed rozbiciem organizacji przez Niemców. Jednocześnie uczyli się, m.in. organizowali spotkania dyskusyjne. W marcu 1941 wstąpili do Szarych Szeregów Chorągwi Warszawskiej i rozpoczęli działalność w Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”. W listopadzie 1942 zostali członkami Grup Szturmowych. Po aresztowaniu Janka Bytnara „Rudego” przez Gestapo, „Zośka” zorganizował akcję odbicia przyjaciela, przeprowadzoną 26 marca 1943. „Rudego” udało się uwolnić, jednak wskutek obrażeń odniesionych podczas torturowania przez funkcjonariuszy Gestapo zmarł 30 marca 1943. Tego samego dnia zmarł śmiertelnie ranny podczas akcji „Alek”. „Zośka” zginął podczas akcji w Sieczychach 20 sierpnia 1943.